ΙΙρόμαντις οἰκτιρμῶν τε τοῦ Πατρὸς φίλοις
πέφυκας εἰρήνης τε συντεϑλιμμένοις,
αὐτὀς συνοικτείρας μέν, ἐν καίρῷ δέ πως
ϑεοπροπήσας εὐστόμως νέαν χάριν
σὐν τοιγαροῦν χαῖρ᾽ ὠγαϑ᾽ ἐν Χριστῷ φίλε.

Φϑορᾶς μὲν ἐχσώσαντι τὸν πάλαι σπόρον,
πόνου δ‛ἄελπτον καρπὸν ἀντείλαντί σοι
σπείρας ἀπαρχῶν αὐξίμῳ φέρω χάριν.

Δελφίδος ἑρμηνεῦ καὶ βακχευτῶν ὑποφτῆα,
ἐξ ᾽Αίδαο δόμων ἀγκαλέσας Έλένην,
ῆς φάτιν ἡδυμελῶς ἑλληνίδα φωνησάσης
ἔκλυες ἀνταυδᾶν καλὰ διδασκόμενος,
ὄλβιε, χαῖρε φίλει τε σονένϑεον, Ἑλλάδος εἴπερ
μουσοπόλω συνερᾶν εὐχόμεϑ᾽ ἀμφοτέρω.

Non sine promissis reditus concedit Olympum
Vespertina Venus noctivagis sociis,
Matutina oritur; flammamque almamque renatam
Terra agnoscit: adest lucida vera Venus.